حضرت آیت الله بروجردی با اینکه نزدیک نود سال از عمر شریفشان می گذشت، هیچ وقت احتیاج به عینک پیدا نکردند! و دور و نزدیک را بدون عینک می دیدند. هنگام مطالعه هم هرگز عینک به چشم نمی زدند. وقتی علت را جویا شدیم، فرمودند:« من در بروجرد که بودم، در اثر مطالعه ی زیاد چشمم ضعیف شد و مبتلا به چشم درد شدم. در آنجا روز عاشورا مراسم خاصی اجرا می شود. در نقطه های مختلف شهر که خاک هست، آب می بندند و گل درست می کنند. مردم در آن روز از سر تا پای خود را با گل آغشته و دسته دسته برای عزاداری حرکت میکنند. من هم یک روز عاشورا، در آن جمع بودم و به قصد استشفا، مقداری از گل بدن یکی از آن افراد را گرفته و بر چشم خود مالیدم. چشمم خوب شد. از آن تاریخ درد و ضعف چشم بر من عارض نشده است؛ ولی تا زمانی که زنده هستم راضی نیستم این موضوع بازگو شود.»
منبع: آیینه داران حقیقت، مصاحبه با آیت الله نوری همدانی، ج1، ص 403-404.
